Einsamflygar

 

Barn, ikkje le av den fuglen

som flaksar så hjelpelaust av stad.

Vinden har skilt han frå dei andre

som flyg over havet i ei jamn, tett rad.

 

Vinden valde ut denne eine

og kasta han ut av den usynlege lei

som fuglar av hans slag plar følgje.

Han er ikkje lenger ein av dei.

 

Sin eigen veg må han finne,

eller - om han trøytnar om litt -

gi tapt, la seg falle, gå under,

slik går det desse einsame titt.

 

Det mørknar vidt over havet.

Ei frostnatt kvessar sine jarn.

Ein fugl flyg einsam under stjerner.

Ikkje gråt for denne fuglen, barn.

 

---

Frå Halldis Moren Vesaas: Dikt i samling. Aschehoug 1998